به نام آن که جان را فکرت آموخت
از شمار دو چشم یک تن کم واز شمار خرد ، هزاران بیش
در سوگ معلم اخلاق....مرحوم دکتر الله کرم لیراوی
خبرمرگ یک نویسنده، پاشیدن خاکستر اندوه برکلمات است ، کلماتی که پس از این قلم با نوشتن شان خاموش می ماند.
سال 1355بودکه او بعنوان سپاه دانش به همراه پدرم مرحوم سید مجید هاشم نسب مینابی به ده ما آمد و دو سال در منزل مان زندگی کرد وشد عضوی از خانواده ما،
روستای ما تمبک پایین در شهرستان میناب و در استان هرمزگان واقع شده ، روستایی که در دلتای رودخانه میناب قرار دارد ودر آن سال ها به دلیل عدم راه سازی در فصل زمستان ارتباط آن با شهر قطع می شد.
دکتر لیراوی معلم روستای من بود وقتی با لبخند وارد کلاس درس می شد ودر ردیف اول نیمکت ها قدم می زد چهره متبسم ونورانیش تابلو دوست داشتنی شاگردانش می شد، وقتی به صدای گرم وگیرایش گوش می سپردند آنها را به دنیای قصه ها می برد.
شوق واشتیاقش به دانش آموزان وآموزش دادن به آنها وعشق ومحبتش به تمالی اهالی ده ما، لحظه ای اجازه نمی داد هیچ کدام از ما رنجی به دلمان بنشیند و در تمام لحظه های شبانه روز در آن دوسال خدمتش در روستای ما سنگ صبور ویاری دهنده ی همه اهالی ده بود تا دلسردی یا غم وبیماری سراغ یکی از مردم ده می آمد ،اوبا چهره مهربان ومتبسمش به منزلشان میرفت ومشکلاتشان را حل می کردوبا خنده ای که هرگز از لبانش محو نمی شد دوباره امید را در دلشان زنده می کرد. وحتی با موتور سیکلت خودش آنها را به تنها بیمارستان شهر می برد ومانند اعضای خانواده خود از آنها مراقبت وپرستاری می کرد. یادم هست که پیر مردی به نام سید عباس در محل کشاورزی خود مورد حمله گراز وحشی قرار گرفته وبه سختی مجروح وبیهوش شده وخون زیادی از بدنش خارج شده بود ،دکتر لیراوی اورا برترک موتوسیکلت تریل خود بست وبه سختی وبا مشکلات زیادی اورا به بیمارستان رساند واز مرگ حتمی نجات داد. ( کتاب داستان گراز که در حال نوشتن آن بود)
او معلم ، پزشک ، روحانی و نوحه خوان ده ما بود. در ایام محرم وفعالیتهای دینی و مذهبی برای مردم نوحه خوانی می کرد، قصه گویی شگرد معلم روستای ما بود.
او گویش مینابی وگویش مناطق جنوب را به خوبی می شناخت، با باورهای فرهنگ منطقه آشنا بود و از آن سال ها تا پایان عمر با برکتش ارتباطش را با خانواده ما،روستای ما و شهرمان میناب قطع نکرد.
هرمزگان و بوشهر این ایام سوگوار از دست دادن انسانی است که با عشق وعلاقه ی فراوان به توسعه و پیشرفت وبهبود زندگی تا واپسین لحظات عمرخود با عزت حرکت کرد.
دکتر لیراوی برای رسیدن به اهدافش کنشگری عملی، را در جامعه برگزید وبا کوشش خستگی ناپذیر آموخت وآموزش داد و دانش را در عرصه ی عمل روشنفکرانه و متعهدانه برای حل مسائل اجتماعی وفرهنگی جامعه خود به کار گرفت.
دکتر لیراوی علاوه بر جایگاه بالا در حوزه آموزش و پژوهش در راه خدمت به کشور وبه ویژه بوشهر وجنوب، و درپذیرش مسئولیت های اجتماعی نیز گام برداشتند وتنها به نوشتن کتاب و تدریس در کلاس های درس بسنده نکردند ،او دانش خود را در بسترحوزه عمومی وفعالیت های انجمنی ومدنی ثمر بخش تر می دانستند ودکتر لیراوی در این فرآینده الگوی بی نظیربود، او مصداق حقیقی استادانی درد آشنا بود که با درک رسالت اجتماعی خود توانست الگوی موثری از بهره گیری از علم نافع ، در عمل ایفا نماید، او سرمایه گراتبهای دانایی خود را وقف توسعه فردی ننمود ، بلکه به توسعه اجتماعی جامعه خود توجه ویژه ای داشت.
لیراوی خرد وعشق را به زیبایی در هم آمیخت او معلمی عاقل وعاشق، کنشگری دور اندیش وانگیزه مند و مشاوری امین بود، لیراوی همواره دغدغه مردم داشت تلاش می کرد تا دردهای مردم را به کلاس های درس ونشست های علمی بیاورد واز سوی دیگر داشته های علمی را به مراکز برنامه ریزی و سیاستگذاری ببرد .او همیشه حرمت ومتانت دیگران را حفظ می کرد و استادی مردم مدار،با اخلاق و متعهد بود.
او هرگز نمی میرد، اوزنده است در وجود ما که همواره طنین صدایش در گوشمان ،ومهربی پایانش در قلب هایمان جاری خواهد بود.
از اوبیاموزیم پشتکار وهدفمندی وروحیه تحقیق وپژوهشگری ، از او بیاموزیم وفاداری به مردم ، از اوبیاموزیم احترام به فرهنگ ها واقوام وتمام عقاید وباورها، ایشان محصول پربار فرهنگند.
همت کنیم متحد وهمدل شویم در بازسازی فرهنگ کشورمان چرا که خاک ما فرهنگ ماست، وفرهنگ تنها سرزمینی است که حدود ومرز نمی شناسد وفرهنگ تنها مایه واصلی است که بی جنگ وخونریزی بر هر سلاحی پیروز می شود ، پس هر جا فرهنگ ایران را بگسترانیم انگار خاکمان را گسترانیده ایم.
هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده عالم دوام ما
روحش شاد ویاد ونامش همیشه جاودان
سیده زهرا هاشم نسب مینابی
معلم از شهرستان میناب
